Sacha for President: één dag Den Haag alstublieft

Wat zou ik graag een dag in Den Haag aansluiten. Wees gerust, anders dan de titel doet vermoeden, wil ik dat niet als premier of officieel Kamerlid. Ik heb geen aspiraties om zitting te nemen in de Tweede Kamer voor een specifieke partij. Maar ik zou zó graag een keer als de ‘neutrale persoon’ een discussie willen begeleiden. Ik droom ervan om de Tweede Kamerleden één keer te mogen laten zien hoe je (op een heel ándere manier) een gedegen en gedragen besluit kunt nemen.

Als je naar een gemiddeld debat kijkt, zie je dat het in de politiek voornamelijk gaat om overtuigen. Ieder kamerlid is vooral bezig met vertellen waarom zijn of haar idee, toch echt beter is dan dat van de ander.

Af en toe polariseren en de randjes opzoeken kan geen kwaad. Als het doel ervan zou zijn om uiteindelijk harmonie te bereiken. Maar wat zien wij als we een debat volgen? Precies het tegenovergestelde. Het doel – een oplossing voor een probleem vinden – lijkt niet relevant. Iedereen is vooral bezig om zijn of haar stem te laten horen, om vooral uiteindelijk de grootste partij te worden. Dus gaat het erom wie het hardste schreeuwt en de beste oneliners heeft. Wie heeft hiervoor de beste argumenten?

Daarom droom ik vaak van een ander geluid. Ik vind het tijd voor iets anders. Draai een discussie eens om: hoe kunnen we het best mogelijke bereiken voor iedereen? Voor alle inwoners van Nederland?

En nee, dan bedoel ik niet dat we moeten polderen. Of dat we moeten sturen op een compromis. Sterker nog: beide vind ik een slap aftreksel, waar niemand uiteindelijk echt iets aan heeft. Waar het mij om gaat is het beste besluit. Het beste besluit voor iedereen.

Wat ervoor nodig is om een écht goed besluit te nemen is om alle stemmen te horen. Dus niet alleen die van de hardste schreeuwers. Laten we ook eens luisteren naar wat de stille achterban te zeggen heeft. Dat betekent dat iedereen eerst echt alles mag zeggen wat hij of zij te zeggen heeft. Dat doen we met alle partijen tegelijkertijd in één ruimte. En het betekent dat we vanuit die wetenschap – nadat iedereen alles gezegd heeft – kijken naar de best mogelijke uitkomst.

Wat je dan in ieder geval bereikt is dat iedereen zich gehoord voelt. Iedereen heeft kunnen zeggen wat hij of zij op het hart heeft. Dan is het dus ook niet nodig voor de minderheidsstem om heel hard te schreeuwen. Of erger.

Met elkaar vaker het echte, moedige gesprek voeren en van daaruit verder gaan. Ik denk dat we dan op kwalitatief veel hoogwaardigere besluiten uitkomen. Als ik in de Tweede Kamer die discussie zou mogen begeleiden als neutrale persoon: ik mijmer nog even verder over hoeveel moois daaruit voort zou kunnen komen.